Gawagawang Istatistiks ng mga Estudyanteng Raleyista

Sinabi ko dito na ayaw kung makisawsaw sa politics dahil kahit anong galing mo sa pagurirat ay wala ka rin namang magagawa. Pero mukhang maiibang muli ang ihip ng hangin.

Mataas ang paggalang ko sa mga estudyanteng sumasali sa mga rally. Umattend na din ako ng rally dati, kaya lang patawa lang ang pro-life rally na yun dahil hindi naman namin alam na rally ang pupuntahan namin. Masaya lang kaming umattend dahil nakasakay kami sa bus na sinasakyan ng mga growling tigers na noon ay wala pang kabangis bangis sa paglalaro ng bola. Pang picture lang talaga ang pakinabang namin at pampadami ng tao. Nakita ko pa nga ang picture ko sa front page ng Varsitarian dahil doon. Madaming tao sa picture pero angat ako sa kanila. Literal.

Naniniwala akong, sampu sa sampung estudyante na dumadalo sa rally ay tunay na nagmamahal sa bayan. Alam ko din na malamang dalawa sa sampung estudyante sa rally ay umattend dahil ayaw nilang pumasok sa klase. Apat sa kanila ang umattend dahil masayang umattend ng rally. Masayang ikuwento sa magiging apo nila na minsan ay naging parte sila ng importanteng kaganapan sa kasaysayan ng bansa. Pito sa kanila ang nagpasyang magmartsa sa kalsada dahil sa mga imaheng araw araw nilang nakikita sa telebisyon. Marahil ay galit sila at ito ang alam nilang pinakamabilis na paraan tungo sa pagbabago. Ginagalang ko ang pagtutol nila sa kurapsyon. Alam kong bukod sa mga rason na nabanggit ko ay may mas mabigat na dahilan kung bakit pinaguukulan nila ng oras at pagod ang pagrarally. Tulad ko ay gusto nila ng pagbabago at katotohanan.

Noong 2004 ay lagi kong sinasabi ng pabiro na hindi mahalaga kung sino ang mananalong presidente dahil matatanggal din naman siya sa pamamagitan ng People Power. Heto nga’t baka magkatotoo na ang sinabi ko. Sinisiguro ko na hindi ako sasali sa mga nagmamartsa sa kalsada. Alam kong sasabihin ng iba na wala akong karapatang maghangad ng pagbabago dahil wala naman akong ginagawa. Gayunpaman, naniniwala ako na hindi ang pagpapatalsik sa pangulo ang daan patungo sa pagbabago. Kung totoo ito, bakit bumabalik tayo sa lugar na kinaroroonan natin pitong taon ang nakalilipas? Iba man ang pangalang nakalagay sa plaka at iba man ang pangalang sinisigaw sa kalsada ngayon ay sumasayaw pa rin tayo sa pamilyar na tugtugin. Siguro ay hindi tayo natuto. Maliwanag na hindi rin natuto mga nakaupo sa pwesto. Maliwanag na hindi sila natakot sa mga nakaraang pagpapatalsik sa dalawang presidente . Hindi na natin yun kasalanan. Mailipad man ng hangin ang mga Arroyo palabas ng palasyo ay hindi tayo makasisiguro na isasama nila ang palyadong sistemang nagsimula ng siklo ng pagpaskil at biglaang pagpalit ng mga nakakuwadrong larawan ng nakangising pinuno na makikita sa lahat ng presinto at ahensiya ng gobyerno.

I am bipolar.

Have you ever felt extremely worthless that you think the world could do just fine without you? Have you ever felt so empty that as if the littlest enthusiasm for anything that you like was sucked out of you? Can you remember the single most painful time in your existence that almost made you wish you were never born? Now, if you could just relive that moment, feel every teardrop, endure that same heartache. Right after that I want you to think of the days when you were at your highest. Try to remember the times when you were so flippant and giddy over something that you feel so passionate about. I want you to once again hear your screams when your favorite basketball team won the finals. Remember the times when you were so excited about a single project that might just change your life. Thoughts rapidly racing through your mind as you picture every moment of it. Try your hardest to see yourself going through each of those emotions one by one in almost every single day of your life. It’s not easy, is it? It kinda sucks.

I have been diagnosed with Bipolar 2 disorder with rapid cycling for half a year now. If you took what I wrote above seriously, you already had a good peek into my mind. Some people might call me manic-depressive while others would just describe me as “may konti- konti” or “may sayad” after hearing about my case.

Our country has almost zero knowledge of the dozens of psychiatric disorders that a lot of us Filipinos experience. Very few of us here in the Philippines are diagnosed and are getting proper medication. The rest are just being branded as sumpungin, napaka batugan, walang pangarap, walang hilig matulog ng maaga, hindi mapakali, papansin, masyadong masayahin, kiti-kiti or other traits that seem relatively normal. This is because most psychiatric disorders have symptoms that normal people experience on a lesser level and frequency. See, I am just like you. Only most of the time, depression and mania are no longer a choice for me but a regular company that I have to stick with as they come one after the other. So please don't tell me to try to control my emotions. It's like telling a diabetic to control his blood sugar level.

I have thought long and hard before making this post because I am afraid. I’m afraid that I don’t know that much for me to write in behalf of everyone living with bipolar disorder. I’m afraid that the readers might not take me seriously (save your jokes for the next posts guys). I’m afraid that people just won’t care.

I googled Bipolar Philippines and found very few pages that would help Filipino bipolar patients like me. Living with bipolar disorder is hard enough for anyone, making others understand makes it even harder. This is the only way I know to raise awareness about bipolar disorder in the Philippines. I would soon be making a new blog entirely dedicated to this cause.