Recycled entry

Sinulat ko ito noong November 10, 2005 sa dati kong blog.
------------------------------
"Coming Home"

October 15 noon.

Hawak ang malaking maleta ko sa kanang kamay,at ang gusgusing bag ko sa kabila, ready na kong umuwi."Dayo asan ka na paalis na tong bus", paulit ulit na text ni kuya James sa akin. Nagmadali akong pumunta sa victory sakay ng isang pedicab. Masama pa yata ang loob ng pedicab driver sa binigay kong bente sa kanya. Pagpasok ko ng bus nakita ko agad sina ate Emlot,si Oyet, si kuya James, ang asawang nyang si ate Lanie at ang cute na baby nilang si Neil. Wow! Ngayon lang uli ako may makakasabay sa paguwi. Madalas kasi ay magisa lang ako. Wala pang isang minuto akong nakasakay ay umandar na ang bus. Sakto!

Pananabik ang lagi kong nararamdaman sa tuwing uuwi ako sa probinsiya. Ilang buwan ko ring namiss ang kakulitan ng mga kapatid ko, ang mga pangaral(o pagalit?) ni nanay, ang mga kuwentuhan namin ni mommy, ang panonood namin ng game ka na ba ni mama tess at siyempre ang mga payo at jokes ni mama sabay ang mga hirit niyang may "diba deeyo?" sa dulo.
Pero iba ngayon eh, hindi pananabik o saya lang ang nararamdaman ko. May isang boses na paulit ulit kong naririnig. Isang boses na kilalang kilala ko, ang boses ni mama ng tinawagan ko siya kaninang umaga.

"Wala na si Inang."

Ang sabi niya habang di niya napigilang umiyak matapos niya itong sabihin. Kakaibang kirot ang naramdaman ko matapos kong maring yun. Kirot na paulit ulit ko pa ring nararamdaman sa tuwing naririnig ko ang boses ni mama habang nakasakay sa bus. Paunti ng paunti ang sakay ng bus habang palapit na kami sa Roxas. Matapos ang sampung oras na byahe, kaming magpipinsan na lang ang bumaba sa paradahan. Pagbaba ko ay naroon na ang Tito ko para dalhin kami sa Nuesa. Sa bahay ng Inang,na noon ay punong puno ng maliliwanag na ilaw kahit na umaga pa lamang. Wala na nga ang Inang. Alam ko na sa kanyang paglisan ay baon niya ang makukulay na kwentong lagi niyang binabahagi sa amin noong bata pa kaming magpipinsan. Ang iniwan niya ay ang aming mga alaala ng isang babaeng inuuna ang pamilya bago ang sarili.
-----------------------------

Ngayong darating na undas, sa gitna ng pagkain ng puto at paginom ng kape, sigurado akong lagi naming mapapagkuwentuhan kung gaano naging mabuti at maalaga sa amin si Inang. Ipagdasal natin lahat ng ating mga mahal sa buhay na hindi na natin kasama ngayon. At 'sing halaga nun, ipakita natin sa mga kapiling pa natin kung gaano natin sila kamahal.